Aile içindeki şiddet, toplumun en derin yaralarından biri olarak varlığını sürdürmeye devam ediyor. Her geçen gün, içinde sevgi ve güvenin olması gereken bir ailede, o huzurun bir anda yok olması, bu durumun ne kadar büyük bir sorun haline geldiğini gösteriyor. Ancak şu soruyu sormaktan alıkoyamıyoruz: Bu kadar acı, bu kadar gözyaşı, toplumsal vicdanı harekete geçirmek için yeterli mi? Daha ne kadar facia yaşanacak, daha ne kadar can kaybı olacak ki insanlar gerçekten dur demek için adım atsın? İçinde yaşadığımız toplumda, şiddet giderek daha fazla görünür hale geliyor. Her geçen gün daha fazla insan, bu şiddetin hem fiziksel hem de psikolojik etkilerine maruz kalıyor. Ancak buna rağmen, bu konuda duyarsızlaşmamız, şiddeti normalleştirmemiz, belki de çözüm bulmamızı engelliyor. Birçok aile, dışarıya karşı her şeyin yolunda olduğu izlenimini veriyor. Ancak o iç dünyada yaşananlar, görünmeyen acılar, çoğu zaman bir anda patlak veriyor ve geri dönüşü olmayan sonuçlara yol açıyor. Bu kadar derin bir kırılma yaşanırken, insanın elini kolunu sallayarak, bir hayatı yok etmesi, bir ailenin tüm bağlarını yok etmesi, ne kadar güvenli bir toplumda yaşadığımızı sorgulatıyor. Şiddet, sadece bir kişinin fiziksel sağlığını tehdit etmekle kalmaz, ruhsal dünyasına da büyük darbe vurur. Ailedeki güven duygusu zamanla sarsılmaya başlar, ilişkiler bozulur, bu bozulmaların sonunda bir insan, kendini kaybetmiş ve çaresiz hissettiğinde, şiddet bir çözüm gibi görünür. Ancak bu çözüm, hiçbir zaman gerçek bir çözüm değildir. Şiddet sadece kalıcı zararlar bırakır. Şiddetin hem fiziksel hem de psikolojik etkileri, zamanla insanı harap eder. Kimse, sevdiği kişilerin bir gün kendisine zarar vereceğini düşünmez, ancak o düşünceye dayanamayan bir insan, nihayetinde o kırılma noktasına gelir ve geri dönüş yoktur. Fakat, şiddetin yalnızca bireysel bir sorun olmadığını, toplumsal bir sorumluluk olduğunu unutmamalıyız. Aile içindeki şiddet genellikle gizli kalır, kimse durumu fark etmez. Ya da fark etse bile, kimse bir şey yapmaya cesaret edemez. Ancak şiddeti engellemek, yalnızca devletin ve yasal düzenlemelerin sorumluluğunda değildir. Her bir birey, çevresindeki insanlara duyarlı olmalı, tehlike altındaki kişilere yardım eli uzatmalı ve şiddeti kınamalıdır. Çünkü bazen, birinin hayatını kurtarmak için tek gereken şey, farkında olmak ve harekete geçmektir. Şiddet olaylarının önüne geçebilmek, yalnızca yasal düzenlemelerle sağlanamayacak kadar karmaşık bir meseledir. Bu, toplumsal bir sorumluluk, bir kültür meselesidir. Şiddetle mücadele etmek, yalnızca hükümetin veya kanunların işi değildir. Toplum olarak bizler de bu sorumluluğu taşımalıyız. Şiddeti göz ardı etmemek, sadece lafla değil, eylemlerle de bu tür durumları engellemek için çaba sarf etmek gerekiyor. Bir insanın yaşadığı şiddet, yalnızca o kişinin değil, tüm toplumun acısıdır. O yüzden şiddet gören birine yardım etmek, ona destek olmak, bir insanın hayatına dokunabilmek çok önemlidir. Bu, sadece bir bireyin hayatını kurtarmak değil, toplumsal bir güven ortamı yaratmaktır. Aile içindeki şiddetin önlenmesi, sadece şiddete uğrayan kişinin değil, toplumun tüm kesimlerinin birlikte hareket etmesini gerektirir. Bu tür olayların önüne geçebilmek için, daha güçlü bir toplum bilinci oluşturmak gerekir. Şiddeti engellemek, sadece cezai yaptırımlar ile değil, insanların davranışlarını değiştirmekle mümkündür. Bu konuda, tüm kesimlerin üzerine düşen sorumluluklar vardır. Bireyler, aileler, okullar, sivil toplum kuruluşları, hükümet, hep birlikte bu konuda bilinçli bir yaklaşım sergilemelidir. Her birimiz, şiddeti kınamalı, mağdurlara destek olmalı ve şiddet olaylarının önüne geçmek için çaba sarf etmeliyiz.